رابطۀ سبک‌های دلبستگی، حمایت اجتماعی و سبک‌های مقابله‌ای با تاب‌آوری روان‌شناختی در افراد دارای تجربۀ سوگ: ارائه مدل تحلیل مسیر

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطۀ سبک‌های دلبستگی، حمایت اجتماعی و سبک‌های مقابله‌ای با تاب‌آوری روان‌شناختی در افراد دارای تجربۀ سوگ بود. جامعۀ پژوهش حاضر را سوگواران شهر اردبیل تشکیل می‌دادند که از این جامعه، 250 سوگوار به روش نمونه‌‌گیری غیرتصادفی در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار این پژوهش را پرسشنامۀ سرمایه‌های روانشناختی لوتانز(2006)، مقیاس سبک‌های دلبستگی هازان و شیور (1987)، پرسشنامه‌ی حمایت اجتماعی زیمن و همکاران (1998) و پرسشنامه‌ی سبک‌های مقابله‌ای آدیسون و همکاران(2007) تشکیل دادند. داده‌ها به‌وسیلۀ نرم‌افزار آماری SPSS22 و ایموس با روش آماری همبستگی و تحلیل مسیر مورد تجزیه‌ و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌های پژوهش نشان داد که اثر مستقیم سبک‌های دلبستگی بر تاب‌آوری روان‌شناختی در افراد دارای تجربه سوگ معنی‌دار نیست. اثر مثبت و مستقیم حمایت خانواده بر تاب‌آوری افراد دارای تجربۀ سوگ مورد تأیید قرار گرفت، اما اثر حمایت دوستان و دیگران بر تاب‌آوری مورد تأیید قرار نگرفت. همچنین اثر مثبت و مستقیم سبک مقابلۀ متمرکز بر مشکل با تاب‌آوری افراد سوگوار مورد تأیید قرار گرفت. همچنین، یافته‌ها نشان داد که سبک دلبستگی ایمن، سبک دلبستگی دوسوگرا و حمایت اجتماعی از طریق سبک‌های مقابله‌ای بر تاب‌آوری سوگواران اثر غیرمستقیم دارند. به‌طور کلی نتایج نشان می‌دهد که مدل پژوهش مبنی بر رابطه سبک‌های دلبستگی، حمایت اجتماعی و سبک‌های مقابله‌ای بر تاب‌آوری روان‌شناختی در افراد دارای تجربه سوگ از برازش مطلوب برخوردار است.